გალაკტიონ ტაბიძე

ჩემს თვალებს არასოდეს უნახავს მთვარე ისეთი საყვარელი, როგორც ამაღამ;
სიჩუმეში ის ღამის სუნთქვაშეკრული მუსიკაა.
მთვარის სხივები ქარგავს ჩრდილებს ვერცხლისფერი სინათლის წვრილი ძაფით;
ო, თვალებს არასოდეს უნახავთ ცა ისეთი საყვარელი, როგორც დღეს!

მარგალიტის სხივებით შემკული მთვარე ღვთაებრივ დედოფალს ჰგავს;
ვარსკვლავები ბუზებივით ჩახლართული ქსელში მის ბრწყინვალებაზე.
მტკვარზე მოედინება ვერცხლისფერი ნაკადი ლამბენტური სილამაზის კაშკაშა;
ო, თვალებს არასოდეს უნახავთ ცა ისეთი საყვარელი, როგორც დღეს!

აქ უკვდავ სიმშვიდეში და მშვიდობაში სძინავს დიდი და კეთილშობილი
რბილ და ნამიან ტურფის ქვეშ, მრავალ ჩამოსხმულ გროვაში.
აქ ბარათაშვილი ველური სურვილებით მივიდა სიგიჟემდე,
ვნების მძვინვარე ცეცხლითა და დამაბნეველი ფიქრებით დაჩაგრული.

ო, შეიძლება მომეწონოს გედი, რომელიც მელოდიაში ასხამს ჩემს სულს
რომ დნება მოკვდავის გული და სუნთქავს უკვდავების!
დაე, ჩემი უფასო სიმღერა გაფრინდეს ამ სამყაროს მიღმა მაღალ რეგიონებში
სადაც პოეზიის ფრთებზე ცას განადიდებს.

თუ სიკვდილის მოახლოება ატკბობს ვარდების სურნელს,
აწყობს სულს მელოდიებთან, რომლებიც ყველა სევდას აძვირებს,
და თუ ამ გედის სიმღერა ხდება სამოთხის მკვიდრი,
თუ ამ სიმღერაში ის გრძნობს, რომ სიკვდილი მხოლოდ ექსტაზი იქნება, მაშინ, -
ნება მომეცით მომეწონოს, იმღეროს ერთი ბოლო სიმღერა და სიკვდილში ვიპოვო სიამოვნება.
ისეთი სუნთქვაშეკრული და მშვენიერი, ღამე არასდროს მინახავს!

ო, ძლევამოსი მკვდარი, ნება მომეცით მოვკვდე აქ, შენს გვერდით, როცა ვმღერი.
მე ვარ პოეტი და მარადისობაში ვფრინავ ჩემს სიმღერას,
და იყოს ცეცხლი, რომელიც ათბობს და ანათებს სულის ფრენას.
ო, თვალებს არასოდეს უნახავთ ცა ისეთი საყვარელი, როგორც დღეს!